ul.1 Maja 17, 77-100 Bytów
Zabawa jest nauką, nauka jest zabawą.
Im więcej zabawy, tym więcej nauki.
Glerin Doman
W wieku przedszkolnym zabawa jest podstawową i naturalną formą dziecięcej działalności. W toku zabawy dziecko zdobywa rozmaite wiadomości i umiejętności. Dziecko w zabawie naśladuje, odtwarza, fantazjuje, przyswaja sobie różne reguły, zapamiętuje je i stosuje w odpowiednim momencie. Zabawa ubarwia życie dziecka, czyni je radosnym, daje uczucie odprężenia, mobilizuje, sprzyja ogólnemu wychowaniu, opanowaniu wiedzy i rozwoju różnych umiejętności.
Zabawowe formy uczenia się przyczyniają się do złagodzenia wysiłku woli, do podtrzymywania zainteresowania, ciekawości poznawczej, koncentracji uwagi i pamięci.
Praca wychowawczo-dydaktyczna z dziećmi opiera się na:
Realizując podstawę programową i wybrane programy dbamy o:
W ramach podstawowego programu proponujemy naszym wychowankom:
Najważniejszą rzeczą jest to,
aby nauka była dla dziecka radością
i wyzwoleniem własnej twórczości.
(R. Gloton, C. Clero
„Twórcza aktywność dziecka”)
Nauczyciele w codziennej pracy z dziećmi stosują różnorodne aktywne metody i techniki, są to między innymi:
Twórcza aktywność – pozwala dziecku lepiej poznawać otaczający świat, jego właściwości, elementy, relacje między nimi. Dzięki niej dziecko buduje swoje miejsce w świecie. Aktywność twórcza jest przejawem poziomu jego rozwoju, jak i czynnikiem stymulującym dalszy rozwój. Wszechstronny i harmonijny rozwój dziecka wymaga jego własnej wielostronnej aktywności.
Matematyka Prof. E. Gruszczyk-Kolczyńskiej
Ta metoda jest jedną z form aktywizujących, dostarczających dziecku wiedzę matematyczną, w sposób zabawowy i twórczy. Treść dostosowana do wieku i poziomu rozwoju umysłowego dzieci 3-6 letnich. Poza treningiem liczenia i przeliczania, dziecko uczy się schematu własnego ciała, nabywa orientacji w terenie oraz przestrzeni.
Pedagogika zabawy Klanza
Metoda ta jest jedną z pobudzających do aktywności, przeżyć w grupie; zabawy sprzyjają aktywności wszystkich członków grupy.
Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne
Według tej metody ruch jest czynnikiem rozwoju i środkiem terapii. Twórcy ruchu rozwijającego uznali za najważniejsze: potrzebę ekspresji, odprężenia i potrzebę tworzenia. W tej metodzie wyróżnia się kilka kategorii ruchu: ruch prowadzący do poznania własnego ciała, ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym, ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem oraz z grupą, ruch kreatywny. Metoda W. Sherborne, poprawiająca komunikację dzieci z otoczeniem poprzez język ciała i ruchu.
Metoda gimnastyki twórczej według R. Labana
Oparta na różnych formach ruchu, tj.: opowieść ruchowa, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, taniec, improwizacja ruchowa, inscenizacja, mimika, pantomima.
Metoda gimnastyki twórczej według C. Orffa
Opierająca się na trzech czynnikach: muzyce, mowie i ruchu, które przenikają się wzajemnie, dając dzieciom możliwość rozwijania inwencji twórczej i ekspresji.
Drama
Metoda proponuje dzieciom zabawę ruchową w połączeniu z działaniami teatralnymi. Za najlepszy materiał dla tej metody uznaje się kreatywność, otwartość dziecka i jego spontaniczność. Wg dramy każdy pomysł jest dobry i wykorzystywany. Elastyczność dramy pozwala na poprowadzenie każdego typu zajęć zgodnie z jej założeniami.
